After Life is een al wat oudere film van de Japanse regisseur Hirokazu Koreeda. In een periode van het jaar waarin bezinning centraal staat – alsof dat niet eigenlijk iedere dag zou moeten – is het een film die past bij overdenking, stilstaan en vooruitkijken.

In een oud en voor het overige verlaten kantoorgebouw, worden mensen ontvangen die zojuist zijn overleden. Het is een plek van overgang, waar iedereen een paar dagen de tijd heeft om één herinnering uit te kiezen die men voor altijd mee zal nemen naar het hiernamaals, de rest zal worden vergeten. In de tweede helft van de week zal die ene herinnering op film worden vastgelegd.

Voor sommigen is de keuze makkelijk, een ander kan niet kiezen of wil niet kiezen. De een vindt dat hij een rijk leven heeft gehad, een ander schaamt zich bijna voor zijn middelmatigheid. Toch komt het uiteindelijk bij iedereen neer op een enkele, meest dierbare herinnering, en vaak blijkt dit een herinnering die niks te maken heeft met een of andere grootse prestatie die men in zijn leven heeft verricht. Dat is maar voor enkelen weggelegd, maar zelfs dan of voorál dan is de gekozen herinnering er een die uitblinkt in eenvoud, intiem en eigen.

De film is gebaseerd op Koreeda’s eigen herinneringen, zoals veel van zijn films, en naar aanleiding van de dood van zijn grootvader: ‘Mijn opa leed aan de ziekte van Alzheimer. Toen ik zes was, begon hij langzaam zijn greep op de realiteit te verliezen. Eerst vergat hij dat hij net had geluncht en vroeg hij mijn moeder wanneer het eten zou worden opgediend. Daarna begon hij te verdwalen tijdens wandelingen en moesten we hem meer dan eens ophalen op het politiebureau. Uiteindelijk vergat hij alles dat de moeite waard is in het leven. Je zou zelfs kunnen zeggen dat hij zichzelf vergat’.

After Life zul je niet zo snel kunnen vergeten, en tijdens het kijken naar deze film ga je misschien alvast nadenken over welke ene herinnering je zelf mee zou willen nemen naar het hiernamaals.