Van alle analoge fototoestellen die ik heb gehad, heb ik er eentje bewaard als aandenken aan de tijd van de fotorolletjes. Een mooie Nikon FE2 met twee lenzen: een 35mm F2.0 en een 55mm micro-nikkor. Filmrolletjes heb ik niet meer, en de batterijtjes die erin zaten heb ik er maar uitgehaald om lekkage te voorkomen. Ook zonder batterijen kan deze camera trouwens foto’s maken, hoewel je dan maar de beschikking hebt over één sluitertijd. Maar hij doet het dan nog tenminste, en dat kun je van een moderne digitale camera niet zeggen.
Ik zou nooit meer terug willen naar de tijd van de doka, toen ik uren in het donker stond, temidden van de geur van ontwikkelaar en fixeer. Het opkomen van het beeld in dat plasje water was altijd weer een belevenis, maar wat ging dat toch allemaal traag. Een foto of 10 op een hele middag en je had aardig goed je best gedaan, nog afgezien van de tijd van het ontwikkelen van de film en het knippen van de filmstroken en opbergen in negatiefhoesjes.
Toch is niet alles verleden tijd. De charme en het ervaren van een ouderwetse foto, zeker als die nog zwartwit is ook, is nooit verdwenen. Fotografie anno 2012 kan technisch perfect zijn, qua belichting en scherpte, dat wil echter niet zeggen dat het ook meer en sterkere beelden heeft opgeleverd. Perfectie zorgt maar al te vaak voor vlakke en niet-sprekende foto’s, daar waar een oude, onscherpe en korrelige foto je aandacht meteen weet vast te houden en je mee naar binnen wil trekken. Dat zal ook de reden zijn waarom er op mijn pc en op mijn mobiele telefoon allerlei filters aanwezig zijn om een perfect belichte en scherpe foto alsnog onscherp te maken en met een mooie donkere vignetteringsrand rondom. Fotografie is dan wel voornamelijk digitaal tegenwoordig, ons gevoel werkt nog steeds analoog.
