Eerder schreef ik een keer dat ik een cd van Björk altijd koop zonder hem van tevoren te hebben beluisterd, zonder een recensie gelezen te hebben, want ik weet dat het toch wel weer goed en mooi zal zijn. Dat is nu ook weer het geval met deze Utopia, maar toch… Ook na het meermaals beluisteren verlangt een deel van mij naar de vroegere muziek van Björk, wellicht zelfs helemaal terug naar de eerste twee cd’s, Debut en Post.

Een artiest moet de muziek maken die hij of zij wil, zonder zich iets aan te moeten trekken van de mening of smaak van de luisteraar. Dat doet Björk dan ook vol overgave, maar noopt mij er wel toe haar volgende cd toch maar even van tevoren te gaan beluisteren. Want goede muziek wil niet zeggen dat deze je dan ook raakt. Zelfs niet als deze afkomstig is van een van je favoriete artiesten.

In tegenstelling tot eerdere cd’s van Björk blijven de nummers op Utopia niet bij me hangen. Elke keer als ik de cd draai lijkt het de eerste keer te zijn, en dat doet ze dan toch wel weer goed. Telkens moet ik me dwingen om even te gaan zitten en aandachtig te gaan luisteren. Niet één keer maar minstens tien keer. Björk is al lang geen Sugercube meer en blijft zich op haar geheel eigen manier ontwikkelen. Die ontwikkeling maakt dat ik toch weer uitkijk naar haar volgende cd, en de volgende en die daarna. En natuurlijk ook naar de prachtige video’s die daarbij horen.