De brand ontstond dit keer ergens in de nok van de schuur. De berichtgeving op internet begon met ‘enkele dieren hebben het niet overleefd’ en ‘de brandweer heeft de brand onder controle’. Daarna ‘brand nog niet onder controle’ en ‘een nog onbekend aantal dieren heeft het niet overleefd’. Dat onbekend aantal lijkt vijfhonderd te zijn. Bij aankomst kon ik al zien dat er van foto’s maken weinig terecht zou komen. De stal stond achter een open schuur voor de opslag van materialen en tot aan de stal zelf waren het een vijftigtal meters. De moeder van de boer kwam al snel op me af gelopen over het grasveldje om te zeggen dat ze liever niet hadden dat ik foto’s kwam maken, want ‘het is al erg genoeg’. Wat heb ik dat antwoord al vaak gehoord.
Vanaf de openbare weg mag je echter altijd foto’s maken, dus bij deze, een drietal foto’s van de stal waarvan alleen maar te zien is dat het dak schade heeft opgelopen en de ramen kapot gesprongen zijn van de hitte. De varkens zelf zijn waarschijnlijk gestikt door de rook. Op mijn vraag of ze wist wat de oorzaak van de brand was kreeg ik als antwoord ‘Dat weet ik niet’. Hoeveel varkens er omgekomen zijn? ‘Dat weet ik niet’. Is er asbest vrijgekomen? ‘Daar weet ik niks van’. Hoeveel dieren hebben jullie kunnen redden? ‘Dat zou ik niet weten’. Ik kreeg het gevoel alsof ik naar een Engelse detective aan het kijken was waarbij een verdachte tijdens een ondervraging, op advies van de advocaat, op iedere vraag antwoord met ‘No comment‘. Dat zou in dit geval natuurlijk best kunnen, maar het geeft wel aan hoe gevoelig deze kwestie momenteel ligt en dat er liever niet over gesproken wordt. En eigenlijk hoeft dat ook niet eens meer, het is allemaal heel duidelijk en heel erg niet pluis.
