Cabaret

Rond de jaarwisseling zijn er altijd wat cabaretvoorstellingen op tv. Ik hou erg van cabaret en ik heb er dan ook een aantal gezien. Die van Theo Maassen, Ronald Goedemondt, Guido Weijers en van de belg Michael van Peel. Als ik naar een cabaretvoorstelling kijk kan ik me goed voorstellen hoe een voetbalsupporter zich voelt. Lekker schreeuwen tegen de scheidsrechter, vloeken tegen andere spelers op het veld, zwaaien en schoppen tegen het lijf van je tegenstander. Als supporter kun je dat niet, dat laat je aan de mensen op het veld over. Je leeft alleen heel erg met ze mee. Als een cabaretier iemand in de zeik zet zit je als toeschouwer in de zaal of thuis op de bank en denkt ‘Ha, ja! Net goed! Kleed die klootzak maar eens goed uit!’. Alles wat er mis is in de wereld wordt verwoord door de man of vrouw op het podium, en het publiek lacht en knikt ‘Ja, zo is het’. Op het einde van het jaar wordt alles duidelijk en krijgt alles nog even wat het verdient of waar het recht op heeft. Alle opgekropte woede en frustraties, teleurstellingen en wanhoop krijgen dan alsnog een plek. Het meest kwam dit natuurlijk weer tot uiting bij de voorstelling van Theo Maassen. De voorstelling van Guido Weijers vond ik erg gezapig dit jaar. Het lijkt alsof hij met name zichzelf ieder jaar leuker gaat vinden. Waar ik persoonlijk nog het meest bij gelachen heb was ‘Binnen de lijntjes’ van Ronald Goedemondt. Niks over actuele zaken of politiek, en dat is ook weleens een verademing.