Cold Souls klonk veelbelovend, met Paul Giamatti in de hoofdrol en een aardig verhaal: een acteur heeft een belangrijke rol in een toneelstuk van Checkov, maar zijn ziel zit hem in de weg. Te leeg, volgens hem. Het lukt hem niet in zijn rol te komen en daarom besluit hij zijn ziel tijdelijk door een hierin gespecialiseerd bedrijf te laten weghalen. Even later ziet hij zijn ziel (ter grootte van een kikkererwt) in een cylindervormig glas liggen en opgeborgen worden voor later. Zijn acteren gaat er echter nog steeds niet op vooruit. Hij heeft toch een ziel nodig met wat inhoud, en even later is hij tijdelijk de drager van de ziel van een Russische dichter. Alles lijkt nu goed te gaan, tot het moment waarop hij zijn eigen ziel terug wil.

Er zitten keer op keer leuke wendingen in de film die je steeds weer nieuwsgierig maken naar wat er nog komen gaat. Helaas is dit ook waar de film het vaak af laat weten, en dan blijft er niet veel anders over dan maar het kijken naar het acteren van Giamatti, haast tot vervelens aan toe.