Inmiddels is het alweer bijna 12 jaar geleden dat mijn vader overleed, de stoel die hij zelf maakte is er nog steeds. Op de foto is de stoel te zien zoals hij in de huiskamer stond van de flat waar mijn ouders bijna 50 jaar hebben gewoond. Mijn moeder woont sinds een paar jaar in een bejaardenflat en de stoel ging mee. Al heel vaak is erover gesproken de stoel weg te doen. Mijn moeder is slecht ter been en overeind komen uit deze stoel is een hele opgave, zeker als ze er lang in heeft gezeten. Maar hij zit nog prima en de beste stoel in huis om even een dutje in te doen.
Mijn vader maakte deze stoel na in de stijl van de bank die er tegenover stond. Hij was erg handig en de gedraaide poten maakte hij op een draaibank die hij ook zelf had gebouwd. Dat maakt het nog extra lastig de stoel weg te doen. Plus de herinneringen aan hoe mijn vader altijd in die stoel zat. Aanvankelijk rechtovereind, later meer onderuitgezakt en dan kroop de trui die hij aanhad steeds verder omhoog in zijn nek. Een grappig gezicht was dat, en mijn moeder en ik moesten af en toe naar elkaar glimlachen als we hem zo slapend zagen zitten.
Het was de stoel van mijn vader en iedereen mocht erin gaan zitten. Maar als ik in de stoel zat en er kwam iets op tv dat mijn vader ook wilde zien, dan gaf hij met twee opwippende vingers te kennen dat ik een stoel verderop moest gaan zitten. Ook als er bezoek was zat niemand anders in die stoel dan hij. Hij zou er geen ruzie over gemaakt hebben, maar ik vermoed dat hij vond dat hij net wat meer recht had om die stoel te gaan zitten dan iemand anders.
De stoel staat er dus nog steeds en als hij niet voortijdig een andere bestemming krijgt zal ik ooit moeten gaan beslissen over zijn lot. Weg ermee zou mijn vader gezegd hebben, hij heeft zijn tijd gehad. Zo praktisch ben ik echter nooit in mijn denken geweest en ik woon klein. Dat wordt nog moeilijk kiezen.