Gisteren twitterde ik dat ik cassettebandjes aan het draaien was, in plaats van plaatjes. Twee dozen staan al jaren bovenop mijn klerenkast en ik vond het tijd ze maar eens weg te gaan gooien. Maar eerst nog even kijken wat voor muziek er ook alweer opstond. Toyah Wilcox, Manu Dibango en diverse geheimzinnige ‘Diversen’. Ik stoptte dus het ene na het andere bandje in mijn cassettedeck en verbaasde over hoe goed het geluid was. De bandjes zelf moeten zeker al zo’n twintig jaar oud zijn, en het cassettedeck zelf, een Denon DRF6 kocht ik in 1983. De muziek klonk helder en dynamisch en niet dof en haperend zoals ik had verwacht. Waarom hebben we ooit die leuke rammelende bandjes en dit systeem aan de kant geschoven voor koele gladde cd’s? Ik begijp natuurlijk wel waarom, bij een cd kun je ‘skippen’ en nummers programmeren en herhalen. Maar of de geluidskwaliteit nu altijd zo’n enorm verschil is met de Chrome of Metal bandjes van vroeger?

Nu moet ik ook weg zeggen dat het cassettedeck dat ik toen kocht een van de beste was die je toen kon kopen. Ik moest er duizend gulden voor neertellen wat heel erg veel geld was voor een cassettedeck (en student), maar het deck kwam er toen in allerlei tests als beste uit. Sla er de specificaties maar eens op na. Voor de audiofielen: een frequentiebereik van 30-20.000 Herz met een gewone Chrome tape! Drie koppen en twee motoren! En een ‘wow and flutter’ die verwaarloosbaar klein was. Inmiddels hapert de motor die de tape heen- en terug zou moeten spelen en het klepje voor de bandjes gaat met schokjes open en dicht. Maar spelen doet dit ding als de beste en wat een geluidskwaliteit! Wow!

Ik doe hem dus nog maar niet weg. Twee dozen vol met muziek die ik kan gaan herontdekken, en misschien haal ik zelfs mijn walkman weer eens tevoorschijn.