Deze afbeeldingen van een ruitjesbovist kreeg ik doorgestuurd door een vriendin die ze tegenkwam tijdens een wandeling in de duinen. Ik heb ze vast eerder gezien niet als zodanig herkend. Helaas vergeet ik altijd weer hun namen en ook de verschijningsvormen. Als iemand tegen me zegt ‘Dat is een ruitjesbovist’, dan is wat ik op dat moment zie een ruitjesbovist, voor eens en voor altijd. Blijkbaar hebben we (ik) de neiging om dingen als constante te willen zien, onveranderlijk. Zo werkt ons geheugen het liefst.
Ik zal planten, bomen, paddestoelen en zwammen niet altijd herkennen als zijnde van dezelfde soort. Ik voel me dan altijd heel erg dom. Alsof een vader tegen zijn kind zegt ‘Dat is ook een auto, alleen elektrisch en daarom doet die niet broembroem’.
Ja, en soms blijkt al die kennis, of het willen vergaren van kennis, ook een obstakel bij het goed kijken en gewoon maar waarnemen van dat wat je ziet. Een paddestoel of wat dan ook is meer dan zijn naam. Bedankt voor je reacties trouwens, altijd leuk :).
Nou precies, voor het kijken en genieten maakt het niets uit. Met planten ben ik honderd jaar geleden begonnen, maar ook daarin zijn plantjes, die ik heb opgegeven. Herfstleeuwentand denk ik te kunnen herkennen. Maar er zijn zoveel van dat soort gele bloempjes. Streepzaad, biggenkruid enz. Ach ja, ze zijn prachtig, vooral met een insect erop, waar ook weer tig soorten van zijn. Maar als de foto lukt ben ik blij ? Het zoeken op internet is een hele steun, maar tegelijk verdwaal ik al snel tussen de paddenstoelen, plantjes of kriebelbeestjes. Eigenlijk moet je ook nog bij alles noteren waar en wanneer je het gevonden hebt. Wat voor grond, naast of in het bos. De grootte. De loodgrijze bovist wordt maar 2-3 cm, maar die lijkt ook veel op de linker foto. Die is waarschijnlijk iets groter. Nou ja. Je kan er tureluurs van worden. Maar in al die jaren heeft de natuur mijn leven verrijkt ???♀️
Blijkbaar ben ik niet de enige dus. En het geldt natuurlijk ook voor bijvoorbeeld vogels en insecten. Denk je een nieuwe soort ontdekt te hebben, blijkt het een jong te zijn dat nog niet de kenmerkende kleuren heeft van een volwassen exemplaar. Zo dacht ik vroeger een uit de kluiten gewassen merel te zien terwijl het een jonge kauw was. Die herken ik inmiddels goed, zoveel wat ik echter nog niet herken… Nou ja, voor het plezier van het kijken en genieten maakt het gelukkig niks uit :).
Heel herkenbaar. En eerst denk je dat er heel voor soorten staan, dat is ook wel zo, maar veel minder dan je denkt. Vele vormen van dezelfde. Eer je daar achter bent en ook nog een paar onthouden hebt, ben je zo weer tien jaar verder, in mijn geval.