Deze afbeeldingen van een ruitjesbovist kreeg ik doorgestuurd door een vriendin die ze tegenkwam tijdens een wandeling in de duinen. Ik heb ze vast eerder gezien niet als zodanig herkend. Helaas vergeet ik altijd weer hun namen en ook de verschijningsvormen. Als iemand tegen me zegt ‘Dat is een ruitjesbovist’, dan is wat ik op dat moment zie een ruitjesbovist, voor eens en voor altijd. Blijkbaar hebben we (ik) de neiging om dingen als constante te willen zien, onveranderlijk. Zo werkt ons geheugen het liefst.

Ik zal planten, bomen, paddestoelen en zwammen niet altijd herkennen als zijnde van dezelfde soort. Ik voel me dan altijd heel erg dom. Alsof een vader tegen zijn kind zegt ‘Dat is ook een auto, alleen elektrisch en daarom doet die niet broembroem’.