Droom locaties

Nadat ik een paar nachten terug al een grote en bijna leegstaande school langs de snelweg tussen Eindhoven en Weert bezocht, was het vannacht wederom raak: een droom van een locatie om te fotograferen. Het was in België, dat weet ik nog precies, in een deel van een stad dat volkomen verwaarloosd was en voor een groot deel in puin lag. Maar wat een mooi puin! En er leefden nog mensen. Hele vreemde en hele bijzondere mensen. Ergens in een gebouw, met een prachtig mooi uitzicht door ronde ramen op een haven vol met scheepswrakken, leefde een grote groep mensen als een grote familie bij elkaar. En het enige dat ze de hele tijd deden was blowen. Hele zachtaardige en vriendelijke mensen. Het enige dat me niet aanstond was dat de vrouwen de hele tijd rook in het gezicht van een paar kinderen bliezen, maar die vonden dat zo te zien niet erg en schoten in de lach als er weer een wolkje hun kant opkwam. Ook maakte ik nog contact met een paar mensen die er een soort stadsdierentuin op nahielden met allemaal tamme ‘in het wild’ levende dieren zoals paarden, panters en slangen. Leek me een mooie plek om met de werkgroep van de Partij voor de Dieren eens een dagje naartoe te gaan als uitje. Ik zat in kroegen aan tafel met mensen die je in het echt graag eens tegen zou willen komen maar nooit ziet. En een oude vervallen kerktoren, al bijna een geraamte, heb ik zien instorten terwijl het in vlammen opging. De kerktoren, opgebouwd uit voornamelijk stalen balken, ‘knakte’ uiteindelijk, zo’n vijf meter boven de grond, en kantelde langzaam om richting een lange rij met tafels met etende mensen. Net voordat de toren de mensen zou raken bleef ze hangen. De mensen vluchtten niet weg en bleven rustig zitten. Zie je het voor je? Een horizontale metalen kerktoren in een zee van vuur, zo’n twee meter boven dinerende mensen in de openlucht. Een mooiere terrasverwarming heb ik nog nooit gezien, en ik heb er een foto van!

Dit soort dromen zijn bizar, geweldig, stimulerend, bevrijdend. En ik voelde me overal meer dan welkom en op mijn gemak. Zelfs een man die mijn camera had ‘gestolen’ nadat ik hem op een tafeltje had laten liggen, ging in zijn kot de trap op en kwam hem netjes terugbrengen. No harm done. Jammer dat dit soort mensen en lokaties alleen maar in dromen voorkomen. Of zouden ze in de dagelijkse wereld ook voorkomen en is het alleen maar een kwestie van goed zoeken en heel goed kijken?