Je zou er bijna een brok van in je keel krijgen, en een beetje heb ik dat ook wel, steeds als ik hem zo zie zitten. Dit katje is het laatste katje dat nog in leven is van een groepje verwilderde katten die jarenlang door de bovenbuur van mijn moeder in Sittard verzorgd werden. Ooit waren ze daar en hij voerde ze. Daarna kreeg bij steeds voer van het plaatselijke asiel om voor ze te zorgen, zodat in elk geval iemand het zou doen. Vangen en resocialiseren zat er toen al niet meer in. In de jaren die daarop volgden stierven de katjes of ze kwamen niet meer opdagen, wat in het geval van dit soort katten vaak op hetzelfde neerkomt. Ze sliepen in een door hem zelf in elkaar geknutseld huisje in zijn volkstuintje naast de flat, en verder zwierven ze een beetje rond in de buurt. Maar als het etenstijd was dan waren ze er allemaal.
En nu is er nog maar eentje over, en het is te zien dat hij al behoorlijk oud is. Zijn bewegingen zijn langzamer en minder soepel, en zijn ogen staan nooit meer wagenwijd open. De bovenbuur heeft het op het moment te druk met de verzorging van zijn demente vrouw in een verzorgingstehuis, dus het beetje aandacht die het katje kreeg is nu gedaald tot een absoluut minimum. Dichterbij komen om hem eens te kunnen aaien zit er niet in. Dat is hij niet gewend en laat hij niet toe. Hij komt eten en daarna gaat hij weer zijn eigen gang. Zo zijn dit soort verwilderde katten. Maar als je hem dan zo in zijn eentje onder zo’n grote boom ziet zitten of door een gat in de heg naar hem kijkt kun je toch niet anders denken dan dat hij een enorme hoeveelheid knuffels heeft misgelopen in zijn leven.
