Ik blijf nog heel even in de familiesfeer, want een paar weken geleden overleed mijn oom, broer van mijn vader, en laatste van de kinderen uit de familie Tummers. Op de onderste foto is hij de middelste en kleinste van de tien. Met zijn dood komt er een einde aan dit gezin en moeten de kleinkinderen, neven en nichten het doen met ieders herinneringen die we inmiddels begonnen zijn met elkaar te delen. Zo heeft iedereen thuis foto’s van ouders, grootouders en van familie nog verder terug in de tijd. Fascinerende beelden zijn het van voorbije levens. Ieders leven in wezen identiek want begrensd door eenzelfde begin en eenzelfde einde. Tijdens zo’n leven lijkt iedereen zijn best te doen er iets heel bijzonders van te willen (moeten) maken, maar uiteindelijk blijft er niets anders over dan een persoon, een mens op een oude foto. Volslagen onbekend of heel beroemd, teruggebracht tot zijn essentie.
