Geluk zit in kleine dingen

Venezia is de naam van een ijssalon in Sittard en bestaat al sinds 14 maart 1962, lang voordat ijssalons echt populair werden. En net op tijd, want een jaar later werd ik geboren. Sindsdien, en zodra ik kon lopen, gingen mijn ouders en ik regelmatig even bij Venezia binnen om een ijsje te kopen of, als het helemaal een feestdag was, gingen we er aan een tafeltje zitten om een ijscoupe te eten, inclusief zo’n zoet puntig koekje bovenop. Op andere dagen wilden we ook weleens op de bovenste verdieping van de V&D gaan zitten in het restaurant. Groot voordeel voor een kind is dat ze daar kinderijsjes hadden. Op de bodem van het glas vol bolletjes ijs en slagroom was altijd een verrassing verstopt. Verrassingen zijn nu eenmaal onweerstaanbaar voor een kind, net zoals de aanblik van een kind dat een verrassing vindt in de ogen van volwassenen ook onweerstaanbaar is. We kwamen er dus eigenlijk best wel vaak.

Een enkele keer wilde ik geen ijsje, en dan klopt er iets niet. Ik weet nog dat ik aan hand van mijn vader langs Venezia liep en hij aan me vroeg of ik een ijsje wilde. Mijn eerste antwoord was natuurlijk ‘Ja!!!’, maar toen ik hem zijn portemonnee uit zijn kontzak zag peuteren, deze zag openen en hem met zijn kleine oogjes tussen het muntgeld zag zoeken naar een paar kwartjes overviel me een gevoel van schuld of medelijden. Ik had bij nader inzien toch geen zin in een ijsje. Mijn vader drong nog aan maar borg uiteindelijk zijn portemonnee maar weer op. Als klein kind behoor je geen gevoel van medelijden of schuld te voelen voor je ouders, maar ik had dat wel, en achteraf voelde ik me dan weer triest omdat ik hem ervan had weerhouden mij te trakteren op een ijsje. En wat zij nu een paar kwartjes voor een volwassene? Waarschijnlijk had ik al vroeg ontdekt dat ook volwassenen kwetsbaar zijn.

Ook ouders zijn kinderen. Ik ben dan wel geen ouder, maar hoe ouder ik word, hoe meer ik me realiseer dat er geen einde komt aan de kindertijd. Je kunt deze wel verstoppen onder allerlei soorten gedrag en in allerlei baantjes, als de gelegenheid gunstig genoeg is zal het kind in je vanzelf weer naar boven komen. Bijvoorbeeld tijdens het eten van een ijsje. Al eens gekeken naar een paar volwassenen en kinderen die naast elkaar op een bankje zitten en een ijsje eten? Er is eigenlijk geen verschil. En zo vertelde mijn moeder me deze week aan de telefoon dat zij en haar zus samen waren wezen wandelen in de binnenstad van Sittard en bij Venezia een ijsje waren gaan eten, waarbij haar zus tegen de serveerster droogweg had opgemerkt dat het ijsje erg lekker was, maar dat er toch wel erg weinig likeur in zat. Dat had toch wel meer mogen zijn.

Zij is 81, mijn moeder 80. Twee zussen, twee kinderen. Ik hoop dat ze nog erg lang ijsjes zullen gaan eten bij Venezia.