Vanochtend op radio 1, een programma over een (tv?)-programma over heimwee. Verschillende Nederlanders, geboren en voor een deel opgegroeid ergens anders in de wereld, blikten terug op hun leven toen, over nu, en praatten over heimwee. Het mooie van de reacties was dat het merendeel de heimwee verwoordde als een terugverlangen naar de kindertijd en niet zozeer het verlangen weer terug te gaan naar het land van herkomst. Een groot verschil. Een man, geboren in Kaapverdië, dacht nog regelmatig terug aan zijn oma. Bij haar kon hij altijd terecht. Zelfs nu nog, en de radioverslaggever merkte op dat hij omhoog keek toen hij het over haar had, ‘sprak’ hij nog regelmatig met haar. Dan vroeg hij haar om raad. Wat zal ik doen, wat vind je hiervan, kun je me een beetje op weg helpen. Als volwassene moet je het allemaal zelf doen of met je partner of vrienden, en dat voelt toch anders dan het kind dat weet dat oma er altijd voor je zal zijn, altijd voor je zal zorgen. Van de dood zijn kinderen zich nog maar amper bewust.
Het idee van heimwee naar de kindertijd herken ik wel. De wereld was toen nog erg groot en zo ook mijn familie. Ergens aan de buitenkant waren mijn vader, mijn moeder en ik, maar overal zag ik de lijntjes die ons verbonden met alle andere leden van de familie. Het was allemaal heel duidelijk, heel geordend, en nu weet ik dat niet meer zo goed. Wat mijn plek is lijkt iedere dag opnieuw te moeten blijken uit wat ik doe en denk. Maar ik kan zoveel doen en denken dus dat schept ook niet echt overzicht en rust.
De heimwee die ik soms kan voelen naar mijn eigen kindertijd stopt niet altijd bij die kindertijd. Soms gaat ze verder terug in de tijd, naar de heimwee van mensen die leefden nog voordat ik zelf geboren was. Ik kan verzuipen in oude foto’s, ik schreef er al eens eerder over. Gelukkig doe ik dat niet zo vaak, maar omdat ik nu weer een poes in huis heb rondlopen kwam me een foto voor ogen van mijn moeder met een kat in haar armen. Ik vind het prachtig om mijn mooie moeder daar zo te zien zitten, nog zo jong. Ze vond het goed dat ik de foto hier op mijn website plaats, alleen heb ik voor de balans ook maar meteen een foto van mezelf ingescand. Op die foto van links naar rechts: mijn oma, mijn moeder, de hond Teddy en ik. Die Teddy was ik gek op, al kon je er niet veel mee. Het was een dikkertje op korte pootjes, maar wel erg lief. Allerlei problemen met vriendjes, op school en het moeten opgroeien daargelaten, was het een leuke tijd. Zucht.