Het denken is als een hollende en hijgende hond

Ik ben meer iemand van katten, maar in dit geval is een vergelijking met een hond beter op zijn plaats, namelijk als het gaat om een vergelijking te maken met hoe ons denken werkt. Beter gezegd, hoe ik dit zelf ervaar. Iedereen die weleens heeft proberen te letten op zijn eigen denken, wel of niet tijdens mediteren, heeft gemerkt dat gedachten en associaties je continu achterna hollen als een onvermoeibare en altijd enthousiast hijgende en blaffende hond.

Zelfs als je het niet wilt, bijvoorbeeld als je rustig gaat zitten mediteren, wat neerkomt op proberen aandachtig te zijn zonder aan iets specifieks te gaan denken en zonder overal op te gaan reageren, juist dan merk je dat elke sensatie, gevoel of gedachte als een bal is waar meteen achteraan gehold wordt. En die bal komt bij je terug en de hond wil dat je hem nog een keer gooit en nog een keer. En ben je het spelletje beu dan begint hij wel te blaffen of te springen om je aandacht weer te krijgen. Het denken wil actief zijn, wil altijd aandacht, net als een hond. Zelfs als er even niet met een bal gegooid wordt is een hond altijd gespitst op wat je aan het doen bent, wachtend op zijn kans om weer in actie te komen, toe te happen. Rothonden.