En wel hierom: hondenpoep hoort in een zakje

In het bos, oké. Ik kan me voorstellen dat als een hond dan rondrent en ergens zijn kakje achterlaat, je als eigenaar niet over en langs alle takken en omvergevallen bomen heen gaat stappen om de drol van je hond op te bergen in een plastic zakje en je daar misschien wel een half uur mee rond moet lopen totdat je een prullenbak tegenkomt. Maar in een parkje in een stad lijkt me dat toch een kleine moeite. Ik heb geen hond, dus sommigen zullen zeggen dat ik makkelijk praten heb, maar ik zeg het niet voor mezelf. Nou ja, een beetje dan, want ik wil nog weleens van het pad af tussen de bomen doorlopen als ik iets leuks zie. Een sneeuwklokje, de eerste krokussen in de lente of een mooie paddenstoel. Maar ik ben niet de enige die dat doet. De meeste hondeneigenaren die ik hun hond zie uitlaten pakken de drol altijd keurig op, andere vinden het onzin en denken dat mensen toch altijd op het pad blijven lopen. Nee dus. Joggers nemen regelmatig een kleine afkorting, en kinderen, alleen of onder begeleiding van een juf zoals op de foto, doen precies hetzelfde. Ze hebben dan een uitje in de natuur en krijgen les in wat er zoal in de herfst te zien is. De bast van de bomen die verkleurt, een paddenstoel, kleine en grote herfstbladeren, de schil van een beukennootje, en hondendrollen in allerlei maten en kleuren, zacht of hard. Die drollen bemerken ze waarschijnlijk pas als ze weer terug in het klaslokaal zijn en een kind roept dat er iemand heel erg stinkt.