J.D. Salinger

Afgelopen woensdag is de amerikaanse schrijver J.D. Salinger overleden op 91-jarige leeftijd. Voor velen was hij sinds 1965 misschien al literair overleden toen hij besloot niks meer met de buitenwereld te maken willen hebben. Geen enkele vorm van publiciteit en dus ook geen interviews, geen foto’s, helemaal niks. En dat terwijl hij zo ontzettend mooi kon schrijven. Helder, doordacht en zonder veel opsmuk. De paar boeken die van hem zijn verschenen heb ik gelezen. Te weinig, vond ik altijd, en zonde van zo’n groot talent om er zomaar mee te stoppen. Net als de paar boeken die Carson McCullers heeft geschreven, maar zij stierf al op jonge leeftijd terwijl Salinger bleef doorleven én doorschrijven zo blijkt nu. Zowel fans als familie beweren dat Salinger altijd is blijven schrijven en dat er minstens 15 voltooide manuscripten voor boeken opgeslagen liggen in zijn kluis. Een nalatenschap waar hij 45 jaar aan heeft gewerkt.

Het is natuurlijk nog maar afwachten of deze boeken daadwerkelijk uitgegeven zullen worden, maar dat zal wel en was misschien zelfs wel de bedoeling van Salinger. Of ze goed zullen zijn is ook nog maar de vraag, zo buiten de context van de tijd waarin ze bedacht en geschreven zijn. Maar dat ik er enkelen van zal gaan lezen is zeker.

Tot nu toe verschenen: De vanger in het graan, Negen verhalen, Franny en Zooey en Heft hoog de nokbalk, timmerlieden (en Seymour, een introductie).