Ook ik kan er niet omheen iets te zeggen over Johan Cruijff. We schrijven het jaar 1971 of 1972, maar het kan ook ’73 of ’74 zijn geweest, dat weet ik niet meer precies. Cruijff was al een paar jaar de beste voetballer van Nederland toen hij een contract aanging met sportmerk Puma. Het grootste sportmerk toendertijd was nog steeds Adidas, maar met Johan Cruijff maakte Puma een sportieve en zakelijke sprong voorwaarts. Toen mijn oude schoenen versleten waren – eerder niet – kreeg ik een paar Puma schoenen. De eerste paar wedstrijden lette ik meer op die schoenen dan op de bal. Zwart waren ze, met aan de zijkant een oranje streep, en smaller dan de schoenen van Adidas. Ik geloof niet dat ik er beter door ben gaan voetballen, maar dat deed er niet toe. Ik had dezelfde schoenen aan mijn voeten als Johan Cruijff.
Nu hij een paar dagen dood is realiseer ik me dat hij, meer dan welke andere bekende Nederlander dan ook, mij verbindt met mijn vader. We keken altijd samen naar voetbal op tv, en als we thuis speelden en hij hoefde niet te werken kwam hij altijd even kijken hoe ik het eraf bracht. Johan Cruijff kon een hoop onzin uitkramen waarvan mijn vader altijd heeft betwijfeld of hij het zelf wel snapte, maar voetballen kon hij als de beste. Snel, sierlijk en met een grandioos overzicht. Het is gek, maar als ik deze foto bekijk zie ik mezelf hierin terug en voel ik opeens een gemis. Dat trainingspak heb ik ook gedragen, en die schoenen dus ook. En ballen als deze heb ik in mijn tijd genoeg versleten. ‘Je kon goed voetballen en je had een goeie trap’, vertelde mijn vader me later nog weleens, ‘maar je durfde niet genoeg’. Dat is waar, en ik heb later vaker dan eens in mijn fantasie opnieuw op het veld gestaan, maar dan wel met meer durf. Ik krijg bijna weer zin om een balletje te gaan trappen.
