Les vacances (de monsieur Hulot)

Het was druk gisteren op het strand, en een absoluut foute keuze om op een van de laatste zonnige en warme dagen vóór het einde van de schoolvakanties nog even met een boekje op het strand te gaan liggen. Nou ben ik eigenlijk helemaal niet zo’n zonaanbidder, maar op het strand zitten en staren naar de zee blijft een van een de fijnste plekken om je hoofd leeg te maken. De rit ernaartoe duurde drie uur en een kwartier vanwege de vele files, de weg terug iets korter, twee en een half uur. Nog lang voor een ritje van normaal gesproken hooguit anderhalf uur. Van de parkeerplaats af komen duurde trouwens ook nog eens twintig minuten omdat iedereen op hetzelfde moment weer naar huis wilde toen de wind plotseling draaide van zuidoost naar zuidwest en het opeens behoorlijk fris werd.

Als je langs spelende kinderen en hun ouders, parasols en diverse achterwerken heen keek kon je inderdaad de zee zien. Daarom ben ik maar op mijn rug gaan liggen met gesloten ogen en heb ik alleen maar geluisterd naar de geluiden, de gesprekken en de branding iets verderop. Die horizon fantaseerde ik er dan maar bij.

Het is niet zo gek dat Jacques Tati in 1953 besloot er een film over te maken: Les Vacances de Monsieur Hulot. Je kijkt je ogen uit op zo’n strand, zelfs wanneer je die gesloten laat. Toevallig zag ik een week of wat geleden deze film opnieuw op de Belgische zender Canvas, hoewel ik een dvd-box in mijn kast heb staan met al zijn films. Terwijl ik daar zo lag haalde ik met behulp van de geluiden om me heen allerlei scènes naar boven uit die film. De schelpenrapende vrouw en haar man die deze schelpen steeds weer wegwierp, de stoere jongens met hun Kingsize sigaretten, de dikke Amerikaan die een foto wil maken van zijn gezin maar dan weggeroepen wordt vanwege een belangrijk telefoontje uit New York. Ook vandaag de dag kun je op het strand dit soort observaties doen en met wat fantasie eigen scènes toevoegen aan de film van Tati. Mannen bijvoorbeeld die stoer bij elkaar staan met een blikje bier in de hand en elkaar en de dames op de kleedjes sterke verhalen vertellen. Mochten zij zich op blote voeten richting zee hebben begeven zou dit er precies zo hebben uitgezien als hoe kinderen dit doen. Gebroken schelpen zijn scherp!

Het einde van zo’n lange dag is trouwens net zo leuk als de dag zelf, als iedereen zich via de trap over de duinen weer naar huis begeeft, sjouwend met kinderen, speelgoed, parasols, koelboxen en ander strandspul. Ik ben dan altijd blij dat ik degene ben die op dat moment de observaties doet, hoewel ik verdomde goed weet dat ik er even later precies hetzelfde bij zal lopen.