Leviathan (2014)

Getipt door een kennis keek ik afgelopen zaterdag op Canvas naar de Russische film Leviathan van regisseur Andrey Zvyagintsev. Volgens haar (de kennis) mochten de acteurs tijdens de opnames zoveel of zo weinig drinken als ze zelf wilden. Misschien dat daarom de met wodka doordrenkte scènes zo overtuigend overkwamen. En misschien vond de regisseur het ook wel zijn plicht zijn acteurs enigszins te verdoven. Leviathan is namelijk geen film waar je blij van wordt als je je filmervaring alleen maar laat afhangen van de boodschap en het verhaal. Waar je wel blij van kunt worden is het geweldige acteren en de verdekte humor, en daarnaast de prachtige landschappen en de vele symbolieken in de film. Dat laatste is toch al iets dat je bij Russische films vaak terug ziet komen, tesamen met het respect voor geloof en kerk. Zolang men daar tenminste geen last van heeft.

Leviathan, dat grote mythische zeezoogdier, heerser van de wereldzeeën, is natuurlijk het grote Rusland en de macht waar het individu maar weinig grip op heeft. Ook de leiders van Rusland zijn verpersoonlijkingen van dat grote land en hun afbeeldingen hangen in menig huiskamer of kantoor. Tijdens een uitstapje van een stel vrienden wordt er onder invloed van heel veel wodka geschoten op lege flessen en blikjes. Een van hen heeft een verzameling portretten meegenomen van oud-leiders. Lenin, Stalin, Bresjnev, ze zitten er allemaal tussen. Iedereen vindt het een goed idee om daar eens lekker op te gaan schieten. Of hij niet ook wat recenters bij zich heeft vraagt iemand, doelend op Poetin natuurlijk. Het antwoord is nee, die moet volgens hem nog wat verder rijpen aan de muur. De film is van 2014, dus waarschijnlijk opgenomen in 2013. Volgens mij heeft Poetin nu wel lang genoeg kunnen rijpen aan de muur en zou een director’s cut wel op zijn plaats zijn.