Ik heb medelijden met Trump. Als hij het niet te bont maakt tenminste, of juist als hij het wél te bont maakt. Hij moet zich zo ontzettend alleen en niet begrepen voelen. Hij wil zoveel en niks lukt want iedereen is tegen hem. Hij lijkt vol wrok en haat te zitten en niets daarvan is zijn eigen schuld.
Hij heeft het over zichzelf afgeroepen, vanaf dag één van zijn functie als president van de Verenigde Staten, maar waarschijnlijk al veel eerder. Ga maar googelen op ‘Trump+lonely’ of ‘Trump+pity/sorry’. Dan vind je bijvoorbeeld dit stukje van Rebecca Solnit met de titel The Loneliness of Donald Trump – On the Corrosive Privilege of the Most Mocked Man in the World. Of iemand anders die zich de vraag stelt “Is it OK to feel sorry for Donald Trump on a human level?“, en later tot deze conclusie komt: “I never thought he actually wanted the job of president; I thought he wanted to win the job of president”. Dat laatste lijkt het inderdaad op als je kijkt naar hoe Trump praat en naar zijn gebaren. Misschien vindt hij wel dat hij gewonnen heeft, en het feit dat hij gewonnen heeft maakt dat hij dus wel gelijk moet hebben, in alles. Wie zou hem, die het gemaakt heeft tot de leider van ‘het machtigste land ter wereld’ moeten zeggen hoe hij zijn werk moet doen?
