Paper Moon (1973)

Moze (Ryan O’Neal) komt een bloemetje brengen bij het graf van de moeder van Addie (Tatum O’Neal), en komt daarna niet meer van haar af. Er wordt beweerd dat hij weleens de vader zou kunnen zijn van het meisje, hoewel dat nooit helemaal duidelijk wordt. In elk geval neemt hij haar met tegenzin met zich mee om haar bij haar tante af te leveren die in andere staat woont. Onderweg verdient hij de kost door Bijbels te verkopen aan mensen die daar niet om hebben gevraagd. Addie helpt hem daar later nog bij, zonder dat beiden ook maar iets laten blijken van morele bezwaren over de manier waarop ze hun geld verdienen.

Het zijn de jaren van de Amerikaanse Depressie, toen ook al, en alles lijkt te gebeuren alsof het zo hoort, inclusief het bestelen van mensen. Misschien komt dit ook wel omdat het geen grote misdaden zijn die ze plegen en beiden eigenlijk niks kwaads in zich hebben. En jonge Tatum O’Neal is zo ontwapenend dat je haar nooit ergens van zou kunnen beschuldigen, al zou ze het geld zo uit je portemonnne jatten. Een fijne film met veel humor en mooie ‘deep focus’ zwartwit beelden van het oude Amerika. Qua sfeer deed hij me een beetje denken aan de boeken van Mark Twain. Tom Sawyer en Addie hadden het goed met elkaar kunnen vinden.