Peter Weir: The Last Wave

Regisseur Peter Weir maakt niet altijd de meest toegankelijke films. Picnic at Hanging Rock heb ik lang geleden eens gezien en begreep er weinig van. The Cars that ate Paris evenmin. Jaren later maakte hij films voor een breder publiek, zoals Dead Poets Society, Witness en The Truman Show en dat ging er al heel wat makkelijker in. En nu, 31 jaar na dato, heb ik voor het eerst zijn film The Last Wave gezien en begreep er weer niks van.

‘Niks’ is eigenlijk te sterk uitgedrukt. Natuurlijk begreep ik wel iets van de film, maar daarvoor is het wel noodzakelijk dat je de logica ver achter je laat. En doe dat maar eens als westerling en 22ste ‘eeuwling’. En dat is nu eigenlijk precies waar de film over ging weet ik nu, dankzij een interview dat ik vond met Peter Weir ten tijde van de première van deze film in 1977. It’s all about ‘dream time’…

Peter Weir: ‘It’s about the loss of dream time onour side. It’s a system of perception. I first learned about it as if it were some kind of mythology. Like Grimm’s fairy tales: a collection of aboriginal dream time legends: how the rivers were formed, where the sun came from. In fact, I didn’t like anything I read. They always seemed cute in English, or coy. “The great great bull was in the sky and he hit the wombat on the head and that’s how the sun came.” I just didn’t like it. It was only when I talked to tribal people, not only about that but about other things, that an idea of dream time, as a way of perceiving, as another perception, started to come to me. The dream time wasn’t something in the past, but was a continuing thing. It is, in fact, another time, and people of great power can step into it and step back into our time. Now, how or what that means, I only touched on.’

Lees hier het volledige interview.