The Hateful Eight (2015)

Een ‘recensie’ geven van een film terwijl je de film niet hebt gezien, kan dat? Nee, dat kan niet, maar ik doe het lekker toch. Vorige week zag ik namelijk in de bioscoop een voorstukje van The Hateful Eight, de met veel bombarie aangekondigde achtste film van Quentin Tarantino. Zodat je weet dat hij er al zeven eerder heeft gemaakt en iedereen vol bewondering altijd op zijn vingers zit te tellen hoeveel fantastische films deze waanzinnig goede regisseur al wel niet heeft gemaakt. Nou, dan hoeft het voor mij niet meer. Acteurs schijnen voor hem op hun knieën te vallen om maar een keer mee te mogen spelen in een van zijn films. Nou, ze doen maar.

Tarantino is een hele goede regisseur, dat ga ik zeker niet ontkennen. Van Jackie Brown heb ik genoten, maar bij het zien van veel van zijn andere films werd ik een beetje onpasselijk door de hoge mate van negativisme en geweld. Uiteraard kun je dit allemaal heel artistiek aankleden met mooie fotografie, fraaie close-ups en lange dialogen, maar dan krijg ik al gauw het gevoel dat ik als kijker behoor te denken ‘ach – wat – is – het – toch – weer – een – bijzondere – film’. Zo ook bij het zien van de trailer van zijn nieuwste film. Mannen met baarden, hoeden, diep in hun kassen liggende starende en ongrijpbare ogen, grof in de bek en snel aan de trekker. Die film moet je hebben gezien! Nou, mooi niet.

Voor mij hoeven ze niet meer, dit soort films. De enige hoop die ik heb op het ooit nog eens gaan bekijken van een film van Tarantino, is dat de titel van de film een verwijzing is naar acht films vol haat. Misschien is de film als afsluiting bedoeld voor een serie films waarin Tarantino keer op keer hetzelfde onderwerp heeft aangesneden (wat dat ook moge zijn), en zich voortaan van een andere kant wil laten zien of de wereld wil gaan verblijden met films waar een mens iets aan heeft, in deze onzekere tijden vol van geweld.