Vanaf vandaag gaan de filialen van V&D nog een laatste keer open om ergens in april definitief de deuren te sluiten. Aan alles komt een einde, een einde waarvan ik me in dit geval nog goed het begin kan herinneren. Tot groot verdriet van de meeste Sittardenaren werd in 1966 het prachtige oude stadhuis gesloopt voor de noodzakelijke vernieuwing. Een filiaal van de V&D zou ervoor in de plaats komen. Een enorm warenhuis met meerdere verdiepingen waar je alles kon vinden waar je normaal gesproken de hele stad voor door moest lopen. En, ze hadden een roltrap! Voor mij, als drie- of vierjarige, was dit ongehoord. Een trap die je niet hoefde te beklimmen om boven te komen. Je hoefde alleen maar op de eerste de beste tree te gaan staan en de trap bracht je helemaal vanzelf naar boven of beneden. En dat deed ik dan ook, keer op keer. Ook tegen de glijrichting in trouwens, iets wat alleen maar de allerbesten konden. Van historie en architectuur had ik nog geen kaas gegeten, mij ging het op die leeftijd vooral om de ervaringen, de experience. Vandaag de dag moet je mininmaal een paar keer over de kop gaan, aan een elastiekje van een brug worden gegooid of met honderd kilometer door een bocht. Voor mij was de V&D één groot pretpark, met naast de roltrappen een hele afdeling met alleen maar speelgoed, en als je daar helemaal mee klaar was lag er op de bovenste verdieping nog een kinderverrassing op je te wachten, diep onderin een grote glazen beker met heerlijk schepijs en slagroom. Prima dus dat die V&D er was gekomen in plaats van zo’n sloom stadhuis waar niks te beleven viel.
Als volwassene kwam ik er nog steeds, maar nu niet meer voor de roltrappen, het speelgoed of het kinderijsje. Het was voor mij een van de weinige winkels waar je nog rustig en ongestoord kleding kon gaan passen zonder opdringerige verkopers en luide muziek. Ik moet bekennen dat dat nog de enige reden was. De tweede en derde verdieping heb ik in jaren niet meer gezien. Of was er nog een vierde? Het is dus best begrijpelijk dat er een natuurlijk einde is gekomen aan het bestaan van V&D, al hadden ze nog een kans gehad als ze op tijd mijn idee om hun imago te veranderen in Vantage & Delight hadden overgenomen.
Het zij zo. V&D zal nooit meer iemand kunnen verrassen.
Nu ik ietsje ouder ben en de waarde van oude gebouwen veel meer ben gaan waarderen, kan ik me het verlangen van de huidige inwoners van Sittard goed voorstellen om het oude stadhuis weer te gaan herbouwen, getuige ook bijgaande foto’s. ‘Het is al vier decennia lang het verdriet van Sittard: de sloop van het oude stadhuis op de Markt en de bouw van het betonnen V&D warenhuis op dezelfde plek. Nog steeds betreuren Sittardenaren het besluit van de gemeenteraad in de jaren zestig van de vorige eeuw om de binnenstad te moderniseren’. Van mij mogen ze, zeker als ze dan ook nog een paar van die mooie oude auto’s op de markt plaatsen. Voorzien van de nieuwste elektrische motoren uiteraard.
