Sciencefiction is een manier om op basis van pure verbeelding vooruit te kijken in de tijd, óf door het huidige moment te kiezen als uitgangspunt en dit door te trekken naar mogelijke scenario’s voor de toekomst. Bijna altijd wordt er in boeken en films een jaartal genoemd waarop de voorgestelde wereld werkelijkheid wordt. Dat jaartal klopt zelden of nooit. Zo ligt het jaar 1999 in de tv-serie Space 1999 al ver achter ons en hebben we nog geen basis op de maan. In het jaar 2000 werden er geen lugubere straatraces georganiseerd (Death Race 2000) en het jaar 2001 (A Space Odyssey / Arthur C. Clarke) ging voorbij zonder groot bemand ruimtestation en een reis naar Jupiter. En over een dikke maand zitten we alweer in het jaar 2022.
Soylent Green (1973)
Bovenstaande afbeelding is een screenshot uit het begin van de film Soylent Green uit 1973 naar het boek Make Room! Make Room! van Harry Harrison uit 1966. Gisteravond zag ik de film voor de zoveelste keer. Ook hier klopt het jaartal niet, want New York telt op dit moment bijna 9 miljoen inwoners. Maar elke keer als ik de film zie voelt het alsof onze wereld weer een beetje meer begint te lijken op de wereld zoals hij te zien is in Soylent Green.
Aan de basis van Soylent Green liggen veel dingen die nu misschien nog niet zo werkelijk zijn als in de film, maar waar we wel de start al van hebben kunnen meemaken: overbevolking, klimaatverandering, uitsterven van planten- en diersoorten, droogte, tekorten aan voeding, drinkwater en woningen, toenemende scheiding tussen rijk en arm, energietekorten. En daarbij of bovenop, een bevolking die zich bijna niet meer kan herinneren hoe het was of kan zijn en die vooral bezig is met vechten voor zichzelf. Pakken wat je pakken kunt of houden wat je hebt. Ook tijdens de klimaattop in Glasgow.
