Het is alweer een tijdje geleden dat ik een ‘filmrecensie’ plaatste. Net als met muziek of boeken is film iets dat me het ene moment zo kan boeien dat ik de ene film na de andere bekijk, waarna ik mezelf er weer een hele poos van afkeer omdat al die anderhalve uren met indrukken en ervaringen van anderen me te veel zijn. Gisteravond keek ik daarom pas naar de Japanse film Still Walking, hoewel hij al weken bij me in de kast staat.

Still Walking (Japanse titel Aruitemo aruitemo) van regisseur Kore-eda Hirokazu, onder ander bekend van Nobody knows, gaat over een familiereünie. Van de zoon hoeft het niet zo nodig en vooral niet vaker dan één keer per jaar. De relatie met zijn vader, zijn werkeloosheid, het maakt de sfeer er in het begin niet makkelijker op. En dan is hij ook nog eens getrouwd met een weduwe met kind, alsof hij niks beters kon krijgen.

‘Still Walking is gewoon een heel aardige, lieve film. En daar moet je van houden. Hij is namelijk ook erg tam en documentair.’ Deze omschrijving is afkomstig van Filmtotaal.nl. Ik kan niet zeggen dat de omschrijving niet klopt, maar hij is ook niet volledig. Dat de film een documentaire inslag heeft, Kore-eda’s achtergrond als cineast, maakt hem naar mijn mening juist zo mooi. Er zijn al genoeg te nadrukkelijk vormgegeven en geacteerde drama’s waarin alles naar de pijpen moet dansen van script, camera en licht. Kore-eda filmt nagenoeg alles bij bestaand licht, verlangt van zijn acteurs een natuurlijke manier van acteren en kijkt oplettend wat er gebeurt tijdens de repetities. Hij gaat daarbij vaker dan eens naast zijn acteurs aan tafel gaat zitten in plaats van naast de camera, alsof hij ter plekke wil voelen of alles wel klopt. Dit is mooi te zien als je kijkt naar the making off die ook op de dvd staat.

Kore-eda maakte deze film naar aanleiding van eigen ervaringen en herinneringen. Net als in het Westen zijn ook in Japan familierelaties aan het veranderen, hoewel de geest van het verleden nog voelbaar is, zowel bij de ouderen als bij de kinderen van nu.