Onlangs was een documentaire op tv over kunstenaar Ossip. In gesprek met Geert Verbeke van de Verbeke Foundation gaf Ossip aan dat hij niet veel op had met perfectie. Als iets er te netjes, te symmetrisch, afgerond en gelikt uitzag had het niet zijn interesse, want er was niks uit te leren, niks nieuws in te ontdekken, geen motivatie om verder te gaan met onderzoeken. Een week later was er een documentaire op tv over de organisatie CERN, het Europees laboratorium voor deeltjesfysica. Hierin werd de werkwijze van CERN uitgelegd en hoe alle betrokkenen gezamenlijk werken aan het proberen te doorgronden van de fundamentele principes van het universum en de onderliggende krachten. Althans zo heb ik het begrepen want het gaat mijn pet ver te boven. Een van de aspecten hierbij is het overal terugkerende principe van de symmetrie. ‘Many physicists have stated that symmetry is the single most important concept for physics to grasp. En het zou behulpzaam zijn bij het leren begrijpen hoe dit zit als je kunt ontdekken waar symmetrie ontbreekt. ‘Things get interesting when the symmetry breaks’ (Snaartheoreticus Leonard Susskind). Pas dan wordt iets echt interessant want iets gaat niet zoals je wilt, niet zoals je had verwacht, niet zoals het eigenlijk zou moeten. Een van de wetenschappers in de documentaire merkte op dat hij bang was dat onze ‘afhankelijkheid’ van symmetrie, in waarnemen en denken, onze grootste beperking als mens zal blijken te zijn, Omdat symmetrie de essentie is van onze biologie en we altijd naar harmonie en symmetrie zullen streven.

Een voorliefde voor symmetrie kan dus een beperking zijn en ook een afwijking. In mijn foto’s zie ik vaak symmetrie terugkomen en als ik ergens zit en om me heen kijk probeer ik regelmatig de dingen die ik zie symmetrisch de ordenen door mijn hoofd iets naar links, rechts of naar boven of onderen te bewegen tot ‘iets’ precies past of op zijn plek zit.