Zoals iedereen heb ik ergens in mijn kinderjaren afscheid moeten nemen van mijn melktandjes, en wat een raar onderwerp voor een blog is dit eigenlijk. De meesten kreeg ik er wel uit door met vingers of tong de tandjes heen en weer te laten wiebelen totdat ze uitvielen. Dat deed geen pijn en was dolle pret. Iedereen mocht het zien. Die enkele kies die wat moeilijk deed heeft de tandarts er toen uit moeten halen, maar dat was zo gepiept. Die spuit in mijn gehemelte ben ik nooit vergeten, maar daarna was het tangetje op tand en krak!

Veel later in ieders leven komt er een moment dat een of meerdere tanden opnieuw door een tandarts verwijderd moeten worden. Ik ben deze week mijn eerste kies verloren na hevige kiespijn. Het was nog even wikken en wegen, wortelkanaalbehandeling of trekken. Die kies en ik waren echter al lang geen vriendjes meer van elkaar. Keer op keer gevuld en weer afgebroken, dus de beslissing was uiteindelijk om hem maar te trekken. Zo gepiept, toch?

De tandarts zette niet meteen een tangetje op de kies, maar iets wat hij een soort schroevendraaier noemde. Het begon te kraken, en tot mijn schrik realiseerde ik me dat het weleens langer zou kunnen gaan duren dan gedacht, herinnerd. Even later werd mijn schrik nog erger, al naar gelang het geluid harder werd en de tandarts overtuigender in zijn handelingen en doel. Hij was inmiddels aan het heen en weer bewegen met de kies en ook in de rondte. ‘Stop stop!’, dacht ik, ‘doe toch maar niet!’. En tegelijkertijd zag ik die kies voor me die al half uit de kaak was getrokken en met meer ruimte om hem heen dan ooit tevoren. Dit was iets definitiefs, de actie was ingezet en kon niet meer worden teruggedraaid. Het voelde voor mij bizar genoeg als een amputatie, even als een confrontatie met de dood.

Mijn ouders hebben tijdens hun leven ook hun tanden moeten laten trekken, mijn moeder pas heel recent. Als ze dan zeiden dat ze naar de tandarts geweest waren zag ik die bezig met dat zo gepiept tangetje en krak, krak, krak, en in een mum van tijd een bakje vol met tanden en kiezen. En dan dacht ik ‘Nou ja, wat moet dat moet. Effe vervelend, maar je bent onder verdoving, dus het is allemaal snel achter de rug’. Nu weet ik, en tijdens dat wrikken aan mijn eigen kies weet ik, dit is geen lolletje en een behoorlijk ingrijpende ervaring. Na die melktandjes kwamen nieuwe tanden, dat wist je, maar dat zal nu niet meer gebeuren. Weg is weg en komt nooit meer terug. En dat is toch een aardige omschrijving van ‘einde’.

Nu, een paar dagen later, ben ik natuurlijk blij dat ik dat ding kwijt ben. Nog even en ik kan weer volmondig knabbelen aan nootjes en in dikke boterhammen met beleg happen. Maar de oorzaak van het opeens ontstaan van deze kiespijn was een optelsom van al aanwezige onstekingen en een stevige biologische wortel die sterker bleek te zijn dan die kies. Dat wordt voortaan alleen nog maar worteltjes eten uit een potje of als onderdeel van hutspot.