Sommige dansavonden noemen het niet voor niks ‘Terugspoelen’ als ze alleen maar muziek draaien uit de jaren zeventig en tachtig. In die tijd waren cassettebandjes heel populair om op een goedkope manier toch je favoriete muziek in huis te halen. Je leende elpees van vrienden of je haalde ze bij een van de eerste bibliotheken die ook elpees uitleenden. Je kocht een C60 of C90 bandje en je begon met kopiëren. Het kopiëren duurde zolang als de elpee duurde, zoiets als versneld kopiëren bestond toen nog niet.
Het schijnt dat ook cassettebandjes, na de terugkeer van het vinyl, weer populairder worden, grappig genoeg ook omdat Chris Pratt in de film Guardians of the Galaxy de hele tijd met een walkman rondloopt. De verkoop van voorbespeelde en lege bandjes zit in de lift en diverse artiesten brengen hun nieuwste muziek behalve op cd en elpee ook weer uit op cassette. Sommigen noemen het een idiote terugkeer van deze plastic doosjes met magneetband omdat de geluidskwaliteit belabberd zou zijn. Dat, kan ik uit eigen ervaring vertellen, is zeker niet waar. Je moet zoals met alles natuurlijk wel zorgen voor goed materiaal. Met een kwalitatief goed deck, zoals mijn eigen Denon DR-F6, en met gebruik van chrome bandjes heb ik elpees en cd’s opgenomen die tot op de dag van vandaag bijna zo goed klinken als het origineel. En dat voor een paar euro per bandje.
Ik kan me die revival wel voorstellen. Mijn elpees heb ik uiteindelijk allemaal verkocht, maar wat rest aan bandjes kan ik nog niet weggooien. Ik begrijp de nostalgie van de elpeehoes. Lekker groot geurig karton, en met songteksten die ook te lezen zijn zonder vergrootglas zoals bij menig boekje dat bij een cd meegeleverd wordt. Je moet een elpee uit zijn hoes halen, op de platenspeler leggen en dan de naald voorzichtig in de groef laten zakken. Een cassettebandje heeft dat niet, hoewel je ook die eerst in de lade moet stoppen, kant A of kant B, dicht moet doen, vooruit- of terugspoelen en op start drukken. Wat het cassettebandje zeker wel heeft is een geheel eigen karakter en persoonlijke touch.
De hoes van een elpee van The Who ziet er altijd hetzelfde uit. Het ene exemplaar misschien iets meer versleten dan het andere en hooguit staat aan de binnenkant van de hoes ergens de naam van de eigenaar. Een cassettebandje ziet er altijd weer anders uit. De stickers op de tape werden beschreven met potlood, pen of dikke viltstift in allerlei kleuren, later weer doorgestreept als er iets overheen opgenomen werd. Op het kartonnen velletje in het doosje werden vaak extra aantekeningen geplaatst, zoals titels, jaartallen en tellerstanden. Geen enkel bandje zag er hetzelfde uit en iedereen had zo zijn eigen stijl. Sommigen waren erg netjes, anderen maakten er kleine kunstwerkjes van. Het was jouw bandje met jouw muziek, zelf opgenomen en volgekliederd, volstrekt uniek. En dat kun je eigenlijk van geen enkel ander opslagmedium voor muziek zeggen.
Geef een reactie