‘Emotie vertroebelt kijk op veehouderij’. Zo luidt de kop van een ingezonden stuk in het Brabants Dagblad vandaag. Schrijver van het stuk is een Brabantse varkensboer die er voor de hobby nog wat brandrode runderen op na houdt. Om die hobby te kunnen bekostigen fokt hij vleesvarkens. Hij vindt dit zelf een prima constructie, want in beide gevallen produceert hij in zijn ogen maatschappelijk verantwoorde producten, en bovendien zijn de brandrode runderen ‘juweeltjes in ons Nederlands landschap. Maar over wat voor soort vertroebelingen hebben we het hier eigenlijk? Is er al niet sprake van een behoorlijk morele en ethische vertroebeling als je spreekt over een dier en dit een dubbeldoelkoe (vlees/melk) noemt? Klopt het als er buiten juweeltjes van koeien in de wei staan en binnen honderden of duizenden varkens in hokken zitten en nooit buiten komen? Volgens deze varkenshouder wel en met hem vele anderen. Men spreekt in termen als superefficiënt, hoogwaardig product (vlees), weinig milieubelastend. En daar zit hem de echte vertroebeling. In de hoofden van de producenten en consumenten. Dat men alleen maar denkt aan zaken als stank, angst voor de eigen gezondheid, aantasting van het landschap gezien vanuit de eigen achtertuin. Een dier heeft tegenwoordig nog maar weinig aanzien, aangezien het uiteindelijk toch alleen maar een product is. Tenzij het dier hond heet en knus bij het baasje op de bank mag liggen.