De western Geronimo uit 1962 gaat over het leven van indianenleider Geronimo, behorende tot de stam van de Chiricahua Apaches. Net als in de meeste andere westerns waar indianen in voorkomen is het ook hier een blanke die moest doorgaan voor indiaan. De huid van acteur Chuck Connors werd voor deze rol wat donkerder gemaakt en hij droeg een pruik. Ondanks de kritiek op de casting van Connors als Geronimo zou je kunnen zeggen dat die keuze niet helemaal verkeerd was. Als je ze zo naast elkaar ziet lijken ze wel wat op elkaar.
De film volgt een korte episode uit het leven van Geronimo en wat er overbleef van zijn stam. Hij gaf zich over aan de Amerikanen in ruil voor land, maar ontsnapte vervolgens weer een aantal keren uit het reservaat van San Carlos omdat het leven hem daar niet aanstond. Uiteindelijk gaf hij zich definitief over en werden ze gedeporteerd naar Florida. Later, in 1894, konden ze vertrekken en gaan waar ze wilden, althans de 265 leden van de stam die er toen nog over waren. De laatste jaren van zijn leven bracht hij door op een manier die hij juist te allen tijde had willen vermijden: leven als een boer en het verkopen van souvenirs aan toeristen.
Geronimo is dan wel een heel erg ‘blanke’ film, er is genoeg ruimte om als kijker te beseffen dat de groei van landen als Amerika (of Portugal of Nederland) niet over rozen ging maar eerder over de lijken van stammen en inboorlingen. Net zoals op dit moment weer heel wat oud zeer opgerakeld wordt in Canada na het vinden van de talrijke graven van kinderen van de inheemse bevolking.
De uitroep ‘Geronimo!’ komt niet in de film voor maar wordt vaak gebruikt bij het aangaan van ‘dappere en onbezonnen’ daden. Waarschijnlijk werd de uitroep voor het eerst gebruikt door parachutisten in de Tweede Wereldoorlog als ze uit het vliegtuig moesten springen. Op hoop van zegen en met luid gebrul.
