White supremacy, oftewel het geloof dat het blanke ras superieur is aan alle andere rassen. Het heeft regelmatig de kop opgestoken in de menselijke geschiedenis en is ook nu weer actueel door de Black Lives Matter beweging. Terwijl ik keek naar beelden hiervan op tv moest ik denken aan een oude wijsheid uit de psychologie. Gevoelens van meerderwaardigheid duiden meestal op verborgen gevoelens van minderwaardigheid. En die zijn vaak zo sterk dat degene die zich meer en beter voelt dan een ander zich hier niet eens van bewust is. Het minderwaardigheidsgevoel wordt met kracht onderdrukt, en hoe sterker dat gevoel is, hoe grootser en machtiger men zich voelt. Zou dit niet ook aan de basis kunnen liggen van White supremacy?
Ik zie nu even het beeld voor me – ook een vooroordeel – van een blanke Amerikaan die achter zijn huis met kast vol wapens staat te barbecuen in een houthakkersblouse en die vindt dat hij en zijn land het beste zijn dat de mens te bieden heeft. Een wereld die niet groter is dan zijn eigen backyard. Onbewust merkt hij op dat sommige kwaliteiten bij andere mensen superieur zijn aan die van hemzelf. Misschien intelligenter, sneller, sterker, knapper, groter, gezonder. Van daaruit ontstaat een gevoel van existentiële angst dat datgene dat hij bezit of wie hij denkt te zijn weleens van hem afgenomen kan worden. Dan moet hij in actie komen om zichzelf en zijn wereldbeeld te beschermen en onstaat er haat en afgunst.
