Zenuwen

Prachtig, zo’n zenuwstelsel als wij mensen hebben. Denk maar aan de zenuwen in je handen en vingers. Daarmee kun je een ander mens of dier strelen of al lopend lekker met je vingertoppen langs de bladeren van een heg gaan, maar tegelijkertijd kunnen diezelfde zenuwen je ook waarschuwen als iets heet of scherp is. Onder je voetzolen maken ze dat het heerlijk is om met blote voeten over het gras te lopen, en wat is er fijner dan op een warme dag een koel windje langs je huid te voelen strijken of de eerste druppels regen op je gezicht te voelen. En zelfs de zenuwen in je maag hebben zo hun functie (verliefdheid of stress), en wat ik zonder oogzenuwen zou moeten beginnen weet ik al helemaal niet. Maar zenuwen in je tanden???

Vorige maand mocht ik weer eens in de tandartstoel liggen en zo’n fijne zenuwkanaalbehandeling ondergaan. Je voelt er op zich niks met een verdoving, maar na een uur wil je je mond wel weer eens normaal dicht kunnen doen. En nu, korte tijd later dus, is er weer een andere kies die het op een zeuren zet. En waarom? Je kunt niet voelen met je tanden en als de soep te warm is krijg je wel een seintje van je tong. En als er een hard stukje in het eten zit waar je een tand op kapot bijt, ook daar kom je wel achter met je tong en anders heb je het wel ergens horen kraken tijdens de fatale hap.

Ik zie het hele nut niet in van die zenuwen in je tanden. Ze zorgen er alleen maar voor dat de tandarts een goedbelegde boterham heeft en verder is het voornamelijk een kwestie van regelmatig pijn lijden totdat je uiteindelijk nog één keer een flinke rekening betaalt om van het hele zaakje verlost te worden en inruilt voor een gebit. Ik kan de tijd niet afwachten dat we als mens zover geëvolueerd zijn dat we geen tanden meer nodig hebben, alleen zal ik dat zelf helaas niet meer meemaken.