Botero: Celebrate Life!

Afgelopen zondag was de laatste dag van de expositie Celebrate Life van de Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero (1932). Beelden en schilderijen van dikke mensen en dieren, zou je denken, maar Botero schildert volume. En welbeschouwd is alles volume, zelfs dat spichtige meisje dat aan anorexia lijdt, zelfs het kleinste grassprietje. Botero gebruikt dit uitgangspunt om de ruimte die hem ter beschikking staat te vullen en ermee te spelen. Meer over Botero en zijn werk is onder andere te lezen op Wikipedia: Botero.

Vanaf het eerste beeld dat ik zag kwamen korte zinnetjes opborrelen in mijn hoofd. Ze hebben iets komisch, deze beelden en schilderijen. Bij aardig wat beelden vond ik de personages nogal kinderlijk egocentrisch overkomen. Kleine kinderen kunnen er nogal bol uitzien in het begin. Alles is rond aan ze, vanaf het nog te grote hoofdje tot aan die kleine korte en bolle ledematen. Aardig wat mensen in de schilderijen van Botero lijken nogal vol van zichzelf te zijn, opgeblazen, pompeus. Ook al zijn het voor het merendeel volwassenen, ze zien eruit als grote opgezwollen kindertjes die zichzelf heel erg belangrijk vinden.

Deze uitleg komt van mij en niet van Botero. Ik probeer mijzelf bij exposities altijd zo min mogelijk ‘in te lezen’ in de gedachtewereld van de kunstenaar, en laat het allemaal maar een beetje op me inwerken. Dat betekent dat ik bij sommige exposities snel uitgekeken ben (wat helemaal niks zegt over het werk zelf), en bij andere exposities juist weer niet. Botero zit er een beetje tussenin. Wel dacht ik de hele tijd dat ik vooral die zinnetjes moest zien te onthouden, en dat is voor een deel wel gelukt: