Afgelopen zondag was de laatste dag van de expositie Celebrate Life van de Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero (1932). Beelden en schilderijen van dikke mensen en dieren, zou je denken, maar Botero schildert volume. Alles is volume, zelfs dat spichtige meisje dat aan anorexia lijdt, zelfs het kleinste grassprietje. Botero gebruikt dit uitgangspunt om de ruimte die hem ter beschikking staat te vullen en ermee te spelen. Meer over Botero en de achtergronden bij zijn werk is te lezen op Wikipedia: Botero.
Als je zijn werk bekijkt kan het gebeuren dat er korte zinnetjes in je opborrelen. De afgebeelde figuren hebben iets grappigs en ze lijken iets te willen zeggen. Ze zien er nogal zelfingenomen uit, egocentrisch, opgeblazen, pompeus. Ook al zijn het voor het merendeel volwassenen, ze zien eruit als grote opgezwollen kindertjes die zichzelf heel erg belangrijk vinden.
Dit is uiteraard mijn eigen gevoel en interpretatie. Ik probeer bij exposities altijd zo min mogelijk van tevoren over het werk te lezen en laat het allemaal maar een beetje op me inwerken. Dat betekent dat ik bij sommige exposities snel uitgekeken ben (wat helemaal niks zegt over het werk zelf), en bij andere exposities juist weer niet. Botero zit er een beetje tussenin.
