De documentaire Daguerréotypes maakte Agnès Varda in de tijd dat ze noodgedwongen veel thuis moest blijven na de geboorte van haar zoon. Ze woonde toen in de Rue Daguerre in Parijs – naar een van de uitvinders van de fotografie – en filmde de inwoners bij haar in de straat. Een bakker, een slager, iemand die parfums verkoopt, een rij-instructeur, een kleermaker, een klokkenmaker. Mensen geboren in alle uithoeken van Frankrijk die ooit de stap namen om in Parijs te gaan wonen en werken.
Het mooie aan deze documentaire zijn niet alleen maar de verhalen rond deze gewone mensen, maar ook hoe Agnès Varda naast haar gevoel voor film en montage ook een groot gevoel heeft voor het stilstaande beeld, voor fotografie. De shots waarin de mensen in hun eigen winkel staan zijn prachtig. Ik weet niet of Agnès Varda de eerste was die dit zo nadrukkelijk deed, in documentaires van latere datum en tot op de dag van vandaag maken regisseurs vaak gebruik van dit soort portretten/stills te midden van een film of documentaire. Als kijker maak je je dan even los van het verhaal achter de mensen en sta je even stil bij de mens achter de mens. Alsof je vele negatieven van verschillende mensen bovenop elkaar legt, waarna er na belichten één positief uitkomt. Vele vormen die allemaal samenvallen in één mens.
Deze film bewijst trouwens dat je – net als bij fotografie – niet de halve wereld hoeft over te reizen voor mooie verhalen en beelden. Agnès Varda hoefde voor Daguerréotypes niet eens haar straat uit.
