De documentaire Daguerréotypes maakte Agnès Varda in de tijd dat ze noodgedwongen veel thuis moest blijven na de geboorte van haar zoon. Ze woonde toen in de Rue Daguerre in Parijs – naar een van de uitvinders van de fotografie – en filmde de inwoners bij haar in de straat. Een bakker, een slager, iemand die parfums verkoopt, een rij-instructeur, een kleermaker, een klokkenmaker.
In deze documentaire laat Agnès Varda zien dat film en fotografie heel dicht bij elkaar liggen. De verstilde opnames waarbij de mensen in hun eigen winkel staan zijn prachtig. Ik weet niet of Agnès Varda de eerste was die dit zo nadrukkelijk deed, in documentaires van latere datum maken regisseurs vaak gebruik van dit soort portretten/stills te midden van een film of documentaire. Als kijker maak je je dan even los van het verhaal en het rumour achter de mensen en sta je voor even ‘oog in oog’ met de mensen voor de camera.
Deze film bewijst trouwens dat je – net als bij fotografie – niet de halve wereld hoeft over te reizen voor mooie verhalen en beelden. Agnès Varda hoefde voor Daguerréotypes niet eens haar straat uit.
