Een gek woord is dat eigenlijk nagedachtenis, maar het klopt wel. Een na-gedachte, na-dat iemand of iets er niet meer is en omdat je dat feit of die persoon niet wilt vergeten, het oproepen van iets in de gedachten om te voorkomen dat je het zou vergeten, vaak ook als eerbetoon.
Vanochtend liep ik langs een hangertje dat ik ooit kreeg van een vriendin. Ze stierf aan kanker toen ze net 49 was . Het hangertje maakte ze zelf en bestaat uit niet meer dan een simpel kiezelsteentje. Gratis en voor niks, en dus waardevoller dan het duurste metaal.
Ze is nog steeds waardevol voor mij. Op momenten kan ik haar enorm sterk voelen, alsof ze hier in de kamer aanwezig is. Dan lijkt het bijna alsof ze me aan mezelf wil doen herinneren. Dat ik niet vergeet wie ik ben en wat mijn diepste verlangen is. Ze toonde me vaker dan eens de weg, ook zonder dat ik ernaar vroeg en zonder woorden. Ook nu nog.
Vlak voor ik bij haar wegging, de dag voor haar overlijden, zei ze buiten op een bankje in de zon tegen me ‘Denk nog eens aan me’.
Bij deze, en ook alle volgende dagen en jaren.