Foto van Russell Kirsch die geldt als de eerste digitale foto ooit gemaakt. In 1957 bouwde hij een fotoscanner en maakte een scan van een babyfoto van zijn zoon Walden.
Onscherpe foto’s, over- of onderbelicht, hebben altijd al een bepaalde aantrekkingskracht gehad. Oude foto’s uit het familiealbum van ouders en grootouders zitten er vol mee. Bij een groepsfoto kun je de ogen haast niet meer onderscheiden, details in bomen of een zandpad zie je niet, ook niet de structuur van de kleding die ze droegen. En toch maak je via de blik in de ogen van de mensen – een blik die je dus eigenlijk niet eens kunt zien – contact met wie ze zijn of zijn geweest. Details doen er niet toe. Het is helemaal niet nodig om elk detail te zien om de essentie van een foto waar te kunnen nemen. Details en scherpte kunnen zelfs storend zijn omdat je ogen dan heen en weer gaan van het ene detail naar het andere. Kunstenaars kennen niet voor niets de truc om wat afstand te nemen van een schilderij en dan met de ogen halfdicht tussen de oogharen heen te kijken naar het geheel. Het hoeft allemaal niet perfect te zijn, het moet vooral kloppen.
