Dertien schilderijen van Edward Hopper dienen als achtergrond en basis voor het verhaal van Shirley. Een aaneenschakeling van gedachten en observaties, afgewisseld met korte nieuwsberichten uit de jaren waarin Hopper zijn schilderijen maakte. Wereldnieuws soms, maar slechts een anekdote wanneer bekeken door de ogen van de tijd.
“Hoewel ik de omgeving heel goed kende…
het park, de bomen, de huizen en de mensen…
voelde ik me er soms geïsoleerd.
Alsof ik een diorama bekeek in een natuurhistorisch museum.“
Bij toeval bezocht ik een paar dagen geleden een expositie van de Japanse fotograaf Hiroshi Sugimoto in Amsterdam. Landschappen en diorama’s in zwartwit. Ook bij Sugimoto kijk je naar een decor waarin een werkelijkheid geplaatst, gearrangeerd wordt, maar de werkelijke werkelijkheid ligt ergens daarbuiten, buiten de kaders van de foto. Zoals bij Hopper buiten de kaders van het schilderij.
Bij Hopper voel je ook steeds die aanwezigheid van een andere realiteit. De film Shirley slaagt er mijns inziens ten dele in dit gevoel op te wekken bij de kijker. Met name als de camera inzoomt op een detail, een close-up van Shirley bijvoorbeeld, raak je dit gevoel kwijt. Bij het kijken, of beter gezegd staren, naar de schilderijen van Hopper gaat het om het in je opnemen van het geheel, niet het detail. Details zijn net als gedachten, ze leiden af.
Shirley is een fascinerende film voor iedereen die houdt van de schilderijen van Hopper en meer dan het bekijken waard, al was het alleen maar om de precisie waarmee regisseur Gustave Deutsch de schilderijen van Hopper heeft weten om te zetten in filmbeelden.
