Een speelplaats is een plaats voor kinderen om te spelen. Maar ze zijn er niet meer, of ze hebben geen interesse meer in buiten spelen en zitten binnen achter hun spelcomputer of zijn druk met appen, liken en delen.
De foto’s op deze pagina zijn van de speelplaats in de Baandert in Sittard waar ik opgegroeid ben. Ik maakte ze in juni 2016 maar het zal er sindsdien niet beter op zijn geworden. Overal groeit onrkuid, zelfs in de zandbak, en in de straten en op de grasvelden rondom de flat was geen kind te bekennen.
Er was in mijn tijd altijd wel iets te doen. Kinderen hingen aan de rekken, speelden in de zandbak terwijl de ouders ze in de gaten konden houden vanaf het balkon of vanachter het raam van de huiskamer. De paaltjes deden dienst als doel tijdens een partijtje voetbal. Nu lijkt het eerder op een poepveldje voor honden.
De flats werden gebouwd aan het eind van de vijftiger jaren en toen vooral bewoond door jonge gezinnen. In elk trappenhuis woonden 5 tot 8 kinderen, soms zelfs meer. In je eentje naar school gaan was onmogelijk, en als je naar buiten liep was er altijd wel iemand om mee te spelen.
Als ik wat langer naar de foto’s kijk kan ik de stemmen horen van kinderen. Het geluid van plakhandjes die zich vastgrijpen aan de ijzeren buizen van de klimrekken en het geluid van een stuiterende leren bal op de tegels. En in de verte de stem van mijn moeder die roept dat ik moet komen eten.
Het is een triest en troosteloos beeld. Aan de ene kant omdat een speelplaats nooit leeg zou moeten zijn, en aan de andere kant omdat er blijkbaar geen enkele interesse is van wie dan ook om deze speelplaats nog te onderhouden.
Speelplaats De Baandert, Sittard 2016
