De film Twenty-Four Eyes uit 1954 van regisseur Keisuke Kinoshita is een van vele Japanse anti-oorlogsfilms die in het Westen nauwelijks bekend zijn. Twenty-Four Eyes deed het in dat jaar zelfs beter dan Kurosawa’s Seven Samurai. Ze is heel traditioneel gefilmd in zwartwit en vanuit voornamelijk vaste camerastandpunten.
Het verhaal gaat over een juf en haar 12 leerlingen in een klein dorpje op het afgelegen eiland Shudoshima. Japan is op dat moment verwikkeld in een oorlog op het Aziatische vasteland. Het is een klasje om van te houden, en dat doet deze juf dan ook met heel haar ziel. Het doet haar dan ook pijn als ze ziet dat wanneer de kinderen ouder worden sommigen van school moeten om te gaan werken of dat de jongens zich dolgraag willen aansluiten bij het Japanse leger. In de klas wil ze op een open en onbevooroordeelde manier met de kinderen praten over kapitalisme en communisme, iets dat de overheid liever niet heeft. Het enige dat telt is vaderlandsliefde, ook als dat tot de dood leidt. Ze stopt dan ook met lesgeven, maar de kinderen blijven voor altijd in haar hart, en andersom blijkt dat ook het geval te zijn. Een erg mooie film die je niet snel zal vergeten.
